de reis en aankomst in Moshi

Hiii people,
Laat ik beginnen bij het begin.. ik heb zoveel te vertellen maar ik ga proberen het kort te houden!

Na alle kusjes, traantjes en een hoop gezwaai liep ik door de paspoortcontrole, op dat moment kreeg ik het ‘waaaar ben ik in godsnaam aan begonnen’-gevoel. Maar dat was al vrij snel over, gelukkig.
In het vliegtuig naar Istanbul gezellig zitten kletsen met een Spaanse man, wonend in NL en werkt over de hele wereld. Hij kende een paar Nederlandse woordjes, best knap na 7 jaar woonachtig in ons mooie landje… Maar hij had als smoes dat iedereen in Nederland zo goed Engels spreek dat hij de taal niet hoeft te leren, okay you’re right my friend!
Eenmaal aangekomen in Istanbul om 17:00 moest hij eigenlijk al ingecheckt zijn voor zijn volgende vlucht, maar er stond een rij van ongeveer 200 mensen dus dat zou minstens 1 à 2 uur duren voor we door de douane konden… Nadat hij zijn ticket liet zien aan iemand van de douane mocht hij de rij passeren en vooraan gaan staan, op dat moment leek het me wel heel erg handig om te doen alsof ik bij hem hoorde dus ook ik kon voorkruipen bij zeker 200 wachtende mensen, haha shit happens!
Daarna snel afscheid genomen van My friend, ik weet zijn naam niet maar heb een visitekaartje (NB. het was een vent van zeker 55, so don’t worry!)
Na het kopen van een colaatje heb ik het kado van Marieke en Gaby erbij gepakt. Sjaa daar zit je dan in Istanbul met je Burgerking cola, vele toeristen om je heen en een boekje van thuis waarin veel van mijn liefste vrienden een stukje geschreven hebben! Thanks to you guysl!! Ik heb het gelezen met stiekem toch wel dikke vette tranen in mijn ogen.. toch ook in mijn ooghoeken oplettend naar de multiculturele samenleving om me heen, dat ik er niet al te verloren uit zou zien!
So far so good! De 2e vlucht was ook helemaal prima maaaar dan kom je aan in Tanzania en begint het grootste avontuur pas echt nadat je al zo’n 20 uur onderweg bent.
Het visum ter plekke regelen heeft zo z’n voor en nadelen. Voordeel nadeel is dat alles op z’n Tanzaniaans(oftewel Afrikaans) gaat, dat wil zeggen: ERRRUG LANGZAAM, met de nadruk op ERRRRUG!! Maar aangezien ik 2 uur moest wachten kwam het dit keer goed uit.
Ik probeer een beeld te schetsen maar mijn gevoelens op de momenten die ik probeer te beschrijven zijn niet in woorden over te brengen!
Ik stond dus in de rij voor een visumaanvraag, redelijk achteraan, buiktasje onder mijn hempje, nektasje ook onder mijn hempje en mijn jas eroverheen. Het was erg warm dus overal zweet, inclusief zwoksels, zwut, noem het maar op!! Duurde erg lang, eindelijk aan de beurt, blijk ik een ingevuld briefje te missen dus ik kreeg te horen in gebrekkig Engels: ‘go over there and make it good, lady, then come back’.. okay wat jij wilt dus weer een kwartiertje wachttijd gewonnen. Vervolgens 60 USD in mijn paspoort gedrukt en deze keer lieten ze me wel door. Daarna sta je met nog 50 anderen te wachten tot ze je paspoort incl. visa terug geven, het personeel achter de balie voelt totaal geen druk wanneer er 50 toeristen op hun vingers staan te kijken! Eindelijk hoorde ik iets wat heel misschien wel mijn naam zou kunnen zijn en liep naar de balie toe. Aan de andere kant van het glas zat een niet al te vriendelijk kijkende man, zelfs nadat ik mijn allerliefste glimlach had laten zien ontdooide hij niet en commandeerde mij bij het maken van fingerprints:
‘put 4 fingers right on the plate now!’
‘now right thumb’
‘4 fingers left hand on now’
‘left thumb’
YES SIR!!

Daarna begon hij een ‘gesprek’:
‘So Rona, what are you going to do here?’
‘ I’m here for voluntering, sir’
‘oh okay, where.. and what is your job?’
‘Moshi, Lab technician’
‘okay nice lady, bye’
En eindelijk had ik mijn visum in the pocket!

Mijn koffers stonden al netjes klaar want na zo’n lange tijd blijft die band natuurlijk geen rondjes draaien, alhoewel het er ook niet uitzag alsof het überhaupt functioneerde maargoed..
George (Collega van Radboud, woont in Tanzania, studeert in Nederland en is nu hier voor een paar dagen) had mij gewaarschuwd om op het vliegveld te blijven, dus ik wilde dat advies opvolgen! Ik zag een deur waar iedereen voor mij doorheen was gegaan dus ik dacht dat ik daarachter wel kon wachten. Ik loop met mijn 46 kilo koffers 8 kilo handbagage naar die deur toe omdat er aan ‘mijn’ kant van de deur inmiddels bijna niemand meer was.. blijk ik ineens zo goed als buiten te staan in Dar-es-salaam, een plaats waarvoor ze mij hebben gewaarschuwd.. oepsie! Eenmaal buiten komen er zo’n 15 taxichauffeurs op me afgerend maar ik moest nog een half uur wachten voor ik naar het busstation zou gaan(met een taxi).. ik wilde mijn wachttijd bij de bus zo kort mogelijk hebben omdat het daar erg chaotisch zou zijn en waarschijnlijk nog gevaarlijker dan in Dar.
Eerst een beetje rondgekeken en uiteindelijk zag ik een (blank) gezin zitten dus daar ben ik maar naast gaan zitten om een toch ietsjes veiliger gevoel te krijgen. Na een half uur zitten rondkijken kwam er weer een taxichauffeur naar me toe en begon een gesprek. Deze man sprak verrassend goed Engels waarna ik besloot om bij hem in de taxi te stappen. Eenmaal aangekomen bij zijn auto, wat dus een taxi moest voorstellen, vertrouwde ik het niet meer. Hij had geen taxi bord o.i.d. dus ik besloot om George te bellen(het was 4:30 am). Nadat hij had gepraat met de ‘taxichauffeur’ en mij, had hij me ervan overtuigd dat het safe was. En inderdaad deze man was gewoon erg aardig en behulpzaam! Hij bracht me netjes naar het busstation, vervolgens zocht hij een van de beste bussen voor mij uit(dacht ik) en sleurde mijn 46 kilo’s naar de bus, ook zijn visitekaartje toegevoegd aan mijn collectie, Lucky me! Nou de bus leek nog aardig goed, ten opzichte van de andere bussen waarin de kippen en fruitmanden werden vervoerd tussen 60 andere inzittenden. Rond 6 uur zat ik al een uur te wachten in de bus en gingen we eindelijk rijden.. er zijn dan ongeveer 40 bussen die allemaal vertrekken om 6 uur en er is maar 1 weg, die ze allemaal willen volgen voor 10 uren.. gelukkig had ik een maatschappij die de ‘normale’ weg volgt, met normaal bedoel ik het enige stuk asfalt tussen Dar en Moshi voor 600 km immer geradeaus. Er zijn dus ook bussen die offroad gaan voor een gedeelte van deze route. Ik weet zeker dat je dat niet zult overleven want ik heb onroad al doodsangsten uitgeslagen… OMG wat was ik bang in die bus, op de wegen hier is geen snelheidslimiet, nou die bussen willen zo snel mogelijk op bestemming zijn omdat er ook zakenlui enzo in zitten.. Je bent hier een goede busmaatschappij als je zo snel mogelijk op bestemming aankomt, nou ik ben er liever gewoon levend!! Onderweg meerdere ongelukken gezien, vrachtwagens en bussen totaal in de kreukels.. De vrouw naast mij begon op een gegeven moment te kotsen(uit het raam!), en gelukkig had ik al niet meer gegeten voor zo’n 20 uur… onderweg nog een lekke band dus een half uur stilgestaan waardoor de bus daarna(voor zover dat nog mogelijk was) NOG harder ging rijden… We reden zelfs te snel om uit het raam te kunnen kijken naar de omgeving, alhoewel veel was er niet te zien. Het beeld van de met stront ‘gekleide’ huisjes klopt wel aardig hoor, tot aan Moshi heb ik sporadisch wat ‘dorpjes’ gezien maar geen een met normale gebouwen van steen.. Tijdens deze 10 uur durende bus heb ik zoveel mogelijk proberen te slapen omdat ik dan niet in de gaten heb hoe gevaarlijk er gereden wordt en aangezien ik heel moe was is dit nog aardig goed gelukt..
Om 16:00 gelukkig toch levend aangekomen in Moshi en zo blij om George te zien!! Vervolgens mijn spullen gedumpt bij het compound waar ik aankwam in een huis voor ongeveer 7 personen en sterk de indruk kreeg dat het op dat moment onbewoond was, een huis voor mij alleen dus.. okay scary!!
Hierna volgde een Sightseeing met George en zijn vrouw Happy! Telefoonkaart gekocht en internet voor op mijn mobiel gekocht maar werkt helaas niet.. Fried chicken and chips om 17:00uur jammmie! Om 21:00 ‘avond’ eten bij George en Happy, wederom erg lekker, inclusief orgaanvlees o.i.d…. ik weet nog steeds niet precies welk orgaan het was en ik denk dat ik dat liever ook zo laat(je kunt je voorstellen dat je in een pathologielab werkt en dan als avondeten iets voorgeschoteld krijgt wat lijkt op darm maar waarvan de Engelse uitleg ontbreekt..)
’s avonds terug in het huisje bleek er toch nog iemand te zijn, Jasmine, een erg leuke Duitse meid! Ze was verhuisd naar een ander gebouw omdat de badkamer hier blank stond, maar het zou opgelost zijn en ik vroeg haar om terug te komen hierheen omdat ik het niet prettig vind om hier alleen te wonen!
Vandaag heeft George mij het ziekenhuis laten zien, heeel veel mensen een hand gegeven(en nog steeds vind ik hier iedereen super erg op elkaar lijken haha). Ik werd meteen gekoppeld aan een ongetrouwde man(onaantrekkelijk btw) maar hij is er al van op de hoogte dat ik over 3 maanden gewoon weer naar huis ga, alleen, dus jammer voor hem;)
Er is hier een Nederlandse patholoog aan het werk dus ik kon eindelijk weer even nederlands praten, toch wel fijn hoor. Hij vroeg me om met hem en zijn vrouw mee te lunchen en ook dat was erg gezellig! Lunch is hier van 12 tot 2 en om half 4 is iedereen al uitgewerkt, super chill!

Vervolgens weer met George kriskras door het ziekenhuis gelopen, waaronder naar de directeur. Blijkbaar wist deze beste man niks van mijn komst af dus ook dat moet allemaal nog geregeld worden. Voor nu nog geen werkvergunning gezien dus.. oke tel tot 10 want dit is Afrika wederom! Nu moet ik de directeur een brief schrijven die ik eigenlijk een maand geleden had moeten sturen, dus ‘gewoon’ even de datum veranderen in 9 juli op een officiële brief, kan allemaal hier!

Mijn huisgenootje nodigde mij uit om mee te gaan eten met haar en nog wat andere internationale studenten, erg gezellig en goed gegeten voor 20.000 shilling(10 euro). We namen het ‘all-you-can-eat-meat’ menu en de naam zegt genoeg, maar na een stuk varken, 2spareribs, stukken kip, lam en nog wat rund was het voor mij toch echt wel enough! Terwijl mijn Amerikaanse tegenover-buurman rustig voor de 2e ronde ging waarna hij zei: ‘I feel I’m pregnant now!’, goh wat vreemd!!

Morgenvroeg ga ik met de Nederlandse patholoog, zijn vrouw en nog een Nederlands stel naar het centrum van Moshi om wat spulletjes te kopen en de hotspots te bekijken, onder andere de plek om Nederlandse kaas te scoren, sounds very goood! Smiddags ga ik met George en Happy naar de Kilimanjaro berg!

Zoals jullie al lezen heb ik het erg ‘druk’ gehad hier en nog geen tijd gehad om mijn kleren netjes in de kast te leggen dus mijn beide koffers zijn een zooitje, hopelijk kruipen er geen kakkerlakken in.

Ojaaa de kakkerlakken zijn hier nog groter dan in Mallorca, heldhaftig als ik ben heb ik de eerste al gevangen in een glas!! Verder heb ik een hele goede klamboe boven mijn bed, het bed is trouwens ook niet verkeerd. Mijn kamer is 5 bij 5 ongeveer met 2 -2persoonsbedden. Ik hoop maar dat ik deze kamer kan claimen zodat ik het niet hoef te delen met iemand!! Maar waarschijnlijk lukt dat mij wel haha. De badkamer staat trouwens alweer blank en vanmorgen een lekkere ijskoude douche gehad!

Het was de bedoeling om een kort verhaal te schrijven maar zoals jullie al zien is dat dus niet gelukt(voor degene die nog niet zijn afgehaakt halverwege mijn verhaal)

Ik heb nu een soort van internet abonnement voor mijn laptop dus als ik tijd heb kan ik gewoon online zijn, berichtjes vanuit Nederland zijn meer dan welkom! Dus graag hoor ik van jullie!

Xjes en veel liefs vanuit Tanzania!